باورهاي غلط در خصوص سالمندان برچسب هاي ناخوشايندي مانند فرتوت، سردرگم، ناتوان، حواس پرت، محتاج و امثالهم را در پي دارد که ممكن است “پيرستيزي” را ايجاد و رواج دهد و موجب شود تا گروههاي سني مختلف نتواند با سالمندان روابط صميمي داشته باشند؛ سالمندان شهروندان ارشد جامعه و در واقع سالمندان ذخاير ارزشمند جامعه هستند.
سالمندي دوران حساسي از زندگي بشر است و توجه به مسايل و نيازهاي اين مرحله از زندگي يك ضرورت اجتماعي در جهت زندگي سالمندان به شمار ميرود.
در موارد زيادي نيازهاي افراد مسن مورد بي توجهي قرارگرفته است، عمدتا به این دليل كه به نظر ميرسد پيران توان مشاركت در فعاليتهاي كاري را ندارند و درباره سالمندي باورهاي نادرستي وجود دارد که بيشتر آنها بر مبناي از دست دادن توانايي وكم شدن كيفيت انجام كار در سالمندان بنا شده‌اند.
به عنوان مثال اين باوركه پيري مساوي است با از دست دادن حافظه، نيروي جسمي و ذهني يا ناتواني در انجام كارها و يا اينكه پيري يعني افسردگي، بي ثمري وكناره گيري از جامعه و اين باورهاي غلط برچسب هاي ناخوشايندي مانند فرتوت، سردرگم، ناتوان، حواس پرت، محتاج و امثالهم را نيز در پي دارد که ممكن است “پيرستيزي” را ايجاد و رواج دهد و موجب شود تا گروههاي سني مختلف نتواند با سالمندان روابط صميمي داشته باشند.
اين¬گونه نگرش¬هاي منفي گاهي به تبعيض¬هاي مستقيم و آشكار منجرمي شود؛ در حالي كه سالمندان شهروندان ارشد جامعه هستند و بايد به جنبه هاي مثبت اين مرحله مانند وقت آزاد بيشتر، يافتن دوستان جديد و نقش هاي اجتماعي جديد تاكيد نمود؛ سالمندي مرحله اي خاص از زندگي انسان است در واقع سالمندان ذخاير ارزشمند جامعه هستند.
از اين رو مشاوران و روان¬شناسان گاهي هنگام كار با سالمندان، به دانش آموز تبديل مي شوند و سالمندان نقش اموزگار را برعهده مي گيرند و به آنها درس مي دهند.
وقتي ازاين نوع نگرش استفاده شود احتمال اين كه درمان‌جوي سالمند به مقابله و كنار آمدن با مهم ترين رويدادهاي زندگي خود بپردازد، بيشترمي شود، افزون بر آن به خودکار آمدی و کارکردهای اجتماعی آنها کمک شایانی می¬کند، هم چنين احتمال اين كه مشاورين درباره يك جنبه متقاوت زندگي سالمندان چيزهاي بيشتري ياد بگيرند و درفرايند مشاوره مفيدتر عمل كنند، افزايش مي بايد.