سوز زمستانی در تن تمام درختان جنگل رخنه کرده و تنها تعداد اندکی از آن ها برگ بر شاخه های شان مانده است، برگ هایی رنگارنگ و خشک که به پایان عمر خویش رسیده اند.
حال با عریان شدن درختان، کلبه ی چوبی کوچک وسط جنگل بیش تر به چشم آمده و خودنمایی می کند و گرمایی که از کنار درز های پنجره اش به بیرون راه پیدا می کند پرندگان را به سوی پنجره می خواند تا در آن هوای سرد پشت پنجره ایستاده و کمی گرم شوند.
دودی که از دودکش سقف کلبه به آسمان می رود از شومینه ی روشن ساکنانی خبر می دهد که در این کلبه حضور دارند.
هرزگاهی پرده ی توری پشت پنجره ی کلبه کنار می رود و زنی به بیرون سرک می کشد و گاهی نیز کنار پنجره را باز کرده و مشتی دانه برای پرنده های منتظر پشت پنجره می ریزد.
کم کم هوا رو تاریکی می رود و هوا سرد تر می شود و دانه های سپید برف، رقصان بر روی درختان و شاخه هایشان، زمین و کلبه می نشینند، زن ساکن کلبه دوباره پشت پنجره می آید و با دیدن دانه های برف لبخند می زند.
همچنین بخوانید: انشا در مورد اگر پدر یا مادر شوید چه کارهایی برای فرزندان تان انجام می دهید؟
چند دقیقه بعد مردی با لباس های زمستانی و هیزمی که بر پشت دارد از میان درختان جنگل بیرون آمده و به طرف کلبه می رود.
زن با دیدن او چراغی به دست گرفته و در کلبه را باز می کند، شعله های سوزان آتش شومینه، غذای روی میز که بخار از آن بالا می رود و بافتنی نیمه کاره ی زن روی صندلی از کنار در نیمه باز دیده می شود و گرمای مطبوعی از داخل خانه بیرون آمده و فضای سرد ایوان را گرمی می بخشد.
مرد هیزم ها را روی زمین گذاشته و تنها کمی از آن ها را بر می دارد و بعد به درون کلبه می رود، زن نیز پشت سرش در را می بندد و به دنبالش روانه می شود.
چند ساعت بعد چراغ درون کلبه خاموش می شود و ساکنان آن به خواب می روند و شعله های سرخ آتش شومینه از پنجره نمایان می شود.
با دمیدن سپیده، چشم تنها برف می بیند برفی که همه جا را فرا گرفته و رختی از جنس مخمل سپید بر تن درختان و کلبه پوشانده است.