در این مطلب از وب سایت انشاسرا، یک انشای زیبا با موضوع زادگاه خود را توصیف کنید! آماده کرده ایم که امیدواریم مورد پسند شما عزیزان قرار گیرد.
من از آن سوی خلقت آمده ام.
از جایی که دروازه های بزرگش، مجوز ورود هر کسی را به آسانی صادر نمی کنند.
تفاوتی نمی کند؛ مرد هستیم یا زن! کودک هستیم یا پیر! سفید یا سیاه! کوچک یا بزرگ و زشت یا زیبا روی!
در هر روستا، شهر یا کشوری که به دنیا آمده ایم و اکنون هر کجا زندگی می کنیم، فرقی ندارد.
ما همه اهل یک زادگاهیم!
همچنین بخوانید: انشا با موضوع اگر توریست بودم، به کدام کشور می رفتم؟
جایی که آسمان در آن هیچ وقت تیره نیست؛ یا بهتر بگویم: «تیره نبود».
روزگار همیشه یک نواخت نمی ماند و دائم در تغییر است.
این تغییرات و اتفاقات، گاهی اصلا خوشایند نیستند.
زادگاه ما سخاوتمندانه به ما بخشیده شده بود، ولی ناگهان آسمان تیره و تار شد.
آسمان که سیاه شد، ما را از زادگاهمان، از شهر خودمان، از بهشت خودمان بیرون انداختند.
دلی شکسته بود که آسمان در غمش می گریست.
من که فکر نمی کنم در برابر بخشش عظیم یک جهان، یک دنیا، هفت آسمان و یک بهشت، نگه داشتن دل این خدا در دستانمان کار سختی باشد.
اما این دل آن قدر بزرگ است که با وجود بی مهری ما تنها عکس العملی که از خود نشان داد، دور کردن ما از زادگاهمان بود.
ای کاش انسان از خود می پرسید: من که همان ابتدا در بهشت بودم، چه شده که حالا میان این همه انسان باید دنبال راه و زادگاه گمشده ام بگردم؟
مضحک است که حالا باید پس از مرگ جلوی دروازه های جایی که از آن آمده ایم بایستیم؛
شاید که راه مان باز کنند و دوباره به جایگاه ازلی مان بازگردیم.
حیف که کسی از خود نمی پرسد که چه کردیم که این به سرمان آمد.
ای کاش همان گونه که پاک و سبک بار، همچون فرشته ای به جهان هستی گام نهادیم، بی آلایش و زشتی ترک حیات می کردیم…